Alweer zeven jaar geef ik les aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Ik ben de vaste invaller en word gebeld zodra een docent ziek, overspannen, bevallen of langere tijd op vakantie is. Zin heb ik eigenlijk altijd wel, tijd maak ik. Lesgeven is namelijk héél erg leuk.

School voor Journalistiek
School voor Journalistiek

Het geeft energie, je mag praten over een mooi vak (in mijn geval: schrijven/bladen maken) en bent omringd door jonge, enthousiaste mensen van achttien tot begin twintig. Hun leven staat bol van verlangen en heeft nog van alles te bieden (ik verlang er nog weleens naar terug).
Hoe dan ook, deze zomer geef ik het vak First Issue aan eerstejaars, die het vak moeten herkansen. Arme jongens (twaalf stuks en één meisje), want wat een straf: bij 30 graden om half negen op school moeten zijn, een kantine die dicht is, warme klaslokalen en ook nog eens behoorlijk wat huiswerk. Gelukkig hebben ze een vrij relaxte juf, die niet heel moeilijk doet als bijvoorbeeld de les door wéér een laatkomer later moet beginnen (‘Ik kon vandaag écht mijn bed niet uitkomen’, ‘Ik moest mijn vader uitzwaaien, die gaat de vierdaagse lopen’, ‘Trein gemist’) en die je niet als ‘mevrouw’ hoeft aan te spreken. Toen een student mij in de eerste les aansprak als ‘mevrouw’ riep ik: ‘Ik ben Marijke, gewoon Marijke.’ Dus zo heet ik nu: ‘gewoon Marijke’.
In de groep zit dit keer een student die mijn stiefdochter vrij goed kent. Vandaag hoorde ik hem dat aan de rest vertellen (‘Ja, die ken ik dus hè, samen een theatervoorstelling gedaan’). Ik geloof dat het verhaal wel goed viel. Misschien is het een soort van geruststelling dat ik ook thuis voor een tiener zorg, dat ik wel weet hoe dat moet. Een beetje moederlijk ben ik wel. Afijn, check: relaxed, moederlijk, gewoon Marijke. That’s me.
Tegen het eind van de les was de groep nog lekker aan het brainstormen over artikelen voor in hun zelfbedachte tijdschrift. Het ging over patta’s. ‘Wát?’, zei ik. ‘Oh, dat woord kennen oude mensen niet’, zei de kennis van stiefdochter tegen de rest, zo zacht dat ik het net kon horen. Oud mens. Pfff.

Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan

2 reacties op “Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan

  • 28 juli 2015 op 08:51
    Permante link

    Gelukkig worden we oud; hoeven we niet meer hip te doen, hoeven we niet meer alles te weten, hoeven we niet meer aan het schoonheidsideaal te voldoen, hoeven we onze benen niet meer te scheren…. Weet je wel hoe vermoeiend het is om jong te zijn? Die onzekerheid, al die codes die je moet weten om er bij te horen, al die onuitgesproken verwachtingen van je ouders, van de samenleving, al die tijd die het kost om maar vooral van alles op de hoogte te blijven. Gelukkig word ik oud, is het me vergeven dat ik dingen vergeet of niet weet, worden mijn stemmingswisselingen minzaam toegeschreven aan de overgang, wordt er steeds minder van me verwacht, zijn ze verrast als ik zowaar iets grappigs zeg, val ik regelmatig mee….

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *