Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan

Alweer zeven jaar geef ik les aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Ik ben de vaste invaller en word gebeld zodra een docent ziek, overspannen, bevallen of langere tijd op vakantie is. Zin heb ik eigenlijk altijd wel, tijd maak ik. Lesgeven is namelijk héél erg leuk.

Het geeft energie, je mag praten over een mooi vak (in mijn geval: schrijven/bladen maken) en bent omringd door jonge, enthousiaste mensen van achttien tot begin twintig. Hun leven staat bol van verlangen en heeft nog van alles te bieden (ik verlang er nog weleens naar terug).
Hoe dan ook, deze zomer geef ik het vak First Issue aan eerstejaars, die het vak moeten herkansen. Arme jongens (twaalf stuks en één meisje), want wat een straf: bij 30 graden om half negen op school moeten zijn, een kantine die dicht is, warme klaslokalen en ook nog eens behoorlijk wat huiswerk. Gelukkig hebben ze een vrij relaxte juf, die niet heel moeilijk doet als bijvoorbeeld de les door wéér een laatkomer later moet beginnen (‘Ik kon vandaag écht mijn bed niet uitkomen’, ‘Ik moest mijn vader uitzwaaien, die gaat de vierdaagse lopen’, ‘Trein gemist’) en die je niet als ‘mevrouw’ hoeft aan te spreken. Toen een student mij in de eerste les aansprak als ‘mevrouw’ riep ik: ‘Ik ben Marijke, gewoon Marijke.’ Dus zo heet ik nu: ‘gewoon Marijke’.
In de groep zit dit keer een student die mijn stiefdochter vrij goed kent. Vandaag hoorde ik hem dat aan de rest vertellen (‘Ja, die ken ik dus hè, samen een theatervoorstelling gedaan’). Ik geloof dat het verhaal wel goed viel. Misschien is het een soort van geruststelling dat ik ook thuis voor een tiener zorg, dat ik wel weet hoe dat moet. Een beetje moederlijk ben ik wel. Afijn, check: relaxed, moederlijk, gewoon Marijke. That’s me.
Tegen het eind van de les was de groep nog lekker aan het brainstormen over artikelen voor in hun zelfbedachte tijdschrift. Het ging over patta’s. ‘Wát?’, zei ik. ‘Oh, dat woord kennen oude mensen niet’, zei de kennis van stiefdochter tegen de rest, zo zacht dat ik het net kon horen. Oud mens. Pfff.